Er werd vooral veel gezeten afgelopen donderdag op de aan het Haarlemse Muze Records gewijde Mortale-avond in de Volta. Door het publiek - dat niet bepaald in grote getale was gekomen en ruim plek had aan de bar of in de splinternieuwe lounge achter in het zaaltje; maar ook de bandjes zaten voor het overgrote deel. De heren - bas en gitaar, beide in flodderig pak, en iemand die achter op het podium wat percussie en aanvullende zanglijnen doet - en dame - ook met bas, deze uitgevoerd met bontkraagje - van Min om te beginnen bijvoorbeeld. Het past bij hun muziek. Langzame, kleine liedjes met intense zang. Weinig aanstekelijke melodie, wel veel triestige sfeer (na het eerste hele langzame nummer zegt de zanger: 'het volgende nummer is iets luchtiger', het tempo gaat inderdaad ietsjes omhoog, maar de eerste tekstregel luidt: 'I have no more destiny...). Het is wel mooi, maar zonder de beetje krakkemikkige, amateuristische aankleding zou er om eerlijk te zijn maar weinig memorabels overblijven. De Chimney Brothers zitten ook, maar hun muziek is een stuk opgewekter. De vanavond als een akoestisch tweetal opererende familie(?) doet weliswaar in blues, maar dan van het compacte, opbeurende soort. Geen geëmmer met zichzelf eindeloos herhalende 8-maten-schemaatjes, maar to-the-point songs met meefluitbare melodieën, catchy gitaatsolo'tjes en een zanger met precies genoeg Amerikaanse knauw in z'n stem om het allemaal een beetje geloofwaardig over te doen komen. Het eigen werk doet niet onder voor de covers van klassiekers van mensen als Muddy Waters en dat slechts in één nummer de mondharmonica te voorschijn wordt gehaald is alleen maar een pluspunt. Afsluiter El Camino is de enige band die staat, alhoewel de zanger/gitarist op een gegeven moment wel even gaat zitten om eens flink met een paar drumstokken op z'n gitaar te te trommelen. Zanger is in dit verband overigens een nogal overdreven kwalificatie. Meneer maakt slechts een handvol keren gebruik van z'n microfoon; de muziek van het vijftal is grotendeels instrumentaal. Dromerige melodieën ondergedompeld in een warm bad van af en toe aanzwellende gitaarpartijen, hypnotiserende orgelklanken en een voorzichtige basgitaar. Bands als Mogwai en God Speed You Black Emperor zijn voor de hand liggende referentiepunten; zij het dat El Camino minder extreem en gitaargericht is dan de eerste en handzamer en direkter dan de tweede. En poppier dan beide. Een bijzondere band en een erg mooi optreden. Zonde dat je er blijkbaar niet bij was.